رستوران مخصوص بانوانی که از آنها در مقابل مردان قرن نوزدهم محافظت می کرد

لیدیز اردیناری

تفریحات بیرون از خانه و شبانه ی زنان و دختران در دهه 1830 بسیار با آنچه امروز می بینیم تفاوت داشت. در واقع، در بیشتر سال های ابتدایی قرن نوزدهم، احتمال اینکه چند زن (یا حتی یک زن تنها) بتوانند رستورانی را پیدا کنند که بدون همراهی یک مرد به آنها خدمات بدهد، بسیار کم بود. در آن دوره، تنها زنان بدنام به تنهایی غذا می خوردند، اما پیش می آمد که بانوان محترمی که به تنهایی سفر می کردند یا برای خرید یا حضور در کلیسا به شهر می رفتند هم گرسنه می شدند. راه حل این مشکل محلی بود به نام لیدیز اردیناری. لیدیز اردیناری ها سالن های غذاخوری ویژه ی بانوان بودند که در رستوران ها و هتل های آمریکا به وجود آمدند تا برای بانوان شایسته، محل شایسته ای برای غذا خوردن فراهم کنند. در این مقاله با نگاهی به این سنت منسوخ خواهیم دید که زنان چه راه طول و درازی را پشت سر گذاشته اند.

دوره پیش از به وجود آمدن لیدیز اردیناری ها

در اوایل قرن نوزدهم، زنان هرگاه که جرأت می کردند خطرات حضور در دنیای ترسناک بیرون را به جان بخرند، همیشه توسط یک یا چند مرد همراهی می شدند. به توجیه سنت مردسالارانه، دلیل این کار این بود که از زنان در مقابل مردان کم فرهنگ تری محافظت شود که به شکلی کنجکاوی برانگیز می توانستند آزادانه در شهر پرسه بزنند. زنی که تنها در خارج از منزل حضور پیدا می کرد تنها ممکن بود فاحشه باشد. بنابراین هر زنی که سعی می کرد سنت را زیر پا بگذارد به شکل عنصری نامطلوب در نظر گرفته می شد و اکثر کسب و کارها از خدمات دهی به او خودداری می کردند.

لیدیز اردیناری چه بود؟

مالکین رستوران کلینتن لانچ بخش لیدیز اردیناری رستوران خود را به این شکل معرفی کردند: سالنی که بانوان و میهمانان مدعو آنها می توانستند به دور از نگاه های خیره ی مردان غذا میل کنند. در این سالن ها، زنان می توانستند به تنهایی یا همراه دوستان هم جنس خود غذا بخورند.

ابتدا، مردان از ایده ی لیدیز اردیناری ها شوکه شدند. یک نویسنده در مقاله ای در روزنامه بالتیمور سان پیش بینی کرده بود که سالن های غذاخوری ویژه بانوان شروع غم انگیزی برای زیر پا گذاشتن آداب و رسوم و نزاکت اجتماعی هستند. اما زنان به شدت از لیدیز اردیناری ها استقبال کردند. روزبروز به تعداد رستوران هایی که در شهرهای مهم آمریکا سالن های غذاخوری ویژه بانوان افتتاح می کردند افزوده می شد. این سالن ها معمولاً اتاق های کوچکی بودند که در طبقه ی بالای سالن غذاخوری اصلی قرار داشتند و ورودی مجزایی داشتند. کمی بعد، کتابچه های راهنمایی منتشر شدند که رستوران های مناسب برای بانوان شایسته را معرفی و فهرست کرده بودند و به کتابچه سبز (Green Book) شباهت داشتند که در میانه قرن بیستم محبوب بود و هتل ها و رستوران هایی را معرفی می کرد که به مشتریان سیاهپوست خدمات می دادند.

منوهای مخصوص و سالن های بستنی خوری

لیدیز اردیناری ها تنها سالن هایی مجزا نبودند. آنها عملاً رستوران هایی کاملاً متفاوت بودند که منوی خاص خود را داشتند که متناسب با خوراکی هایی که تصور می رفت زنان به آنها علاقه دارند، طراحی می شد. غذاهای اصلی کم حجم تر و سبک تر بودند و چیزهایی مانند ساندویچ های ظریف یا سالادهای ساده را شامل می شدند. بنابراین اگر به دنبال یک استیک آبدار و حجیم بودید نمی توانستید به خواسته ی خود برسید. با اینحال کسانی که خوراکی های شیرین دوست داشتند می توانستند میل خود را برآورده کنند، چرا که لیدیز اردیناری ها معمولاً دسرهای لذیذی ارائه می دادند. به مرور زمان، سالن های بستنی خوری ویژه ی بانوان نیز افتتاح شد. مشخص است که نه لیدیز اردیناری ها و نه سالن های بستنی خوری نوشیدنی الکلی سرو نمی کردند.

پایان کار لیدیز اردیناری ها

با فرا رسیدن دهه پر شور 1920، جامعه دچار تغییرات چشمگیری شد. زنان به حق رأی دست پیدا کردند و روبروز به تعداد زنانی که به دنبال کار در خارج از منزل بودند افزوده می شد. در پایان این دهه، بیشتر رستوران ها از مشتریان زن–فارغ از اینکه مردی همراهشون بود یا تنها بودند- در سالن های غذاخوری اصلی خود پذیرایی می کردند. تنها چند رستوران معدود به سنت های پیشین پایبند ماندند و از ورود زنان تنها جلوگیری کردند. با اینحال بعضی از این رستوران ها تا دهه 1980 کماکان به ارائه ی منوی مخصوص بانوان ادامه دادند تا اینکه گلوریا الرد (وکیل و مدافع حقوق زنان آمریکایی) به مقابله با آنها پرداخت.

منبع: هیستوری دیلی