سندروم فرانکشتاین : آیا روبات ها ارباب انسانها می شوند؟

در سالهای اولیه ی قرن نوزدهم چند دوست نویسنده و شاعر از جمله مری شلی و لرد بایرون در عمارت بزرگی در یک روستای سوئیسی جمع شدند.

تمام شب هوا طوفانی بود و صدای رعد و برق به گوش می رسید. در این فضای ترسناک و زیر نور شمع این دوستان تصمیم می گیرند با هم مسابقه ای بدهند. قرار می گذارند داستان ترسناک بنویسند و ببینند داستان کدامشان از همه ترسناکتر است!

اینجا بود که داستان دکتر فرانکشتاین توسط مری شلی متولد شد. دکتر داستان می خواهد  در دوره ای که جمعیت زیادی در اثر بیماری هایی مثل وبا و آنفلونزا یا سوء تغذیه جان خود را از دست می دهند، مرگ را شکست دهد و  وقتی همسر عزیزش دچار بیماری می شود در این تصمیم مصرتر می شود.

برای شکست دادن مرگ اول باید آن را بفهمد. می خواهد بداند چه چیزی گوشت و خون را به یک انسان زنده تبدیل می کند. پس شروع می کند به آزمایش روی جنازه ها. بهترین بخش های باقی مانده از هر جنازه را جدا می کند، اندام ها را به هم بخیه می زند تا بعد به وسیله جریان الکتریسته به آن جان بدمد.

ناگهان مخلوق دکتر فرانکشتاین تکان میخورد، زنده می شود و از روی تخت جراحی برمی خیزد. دکتر از وحشت دیدن این مخلوق منزجرکننده خودش پا به فرار می گذارد و او را به حال خود رها می کند.

هیولای دست ساز دکتر، نمی تواند خود را با جامعه تطبیق دهد و برای انتقام گرفتن از این رهاشدگی و تنهایی که خالقش به او تحمیل کرده عده ای را می کشد. از جمله همسر دکتر را. در نهایت وقتی دکتر به دنبال او راه درازی را می رود تا نابودش کند، توسط مخلوقش کشته می شود.

این رمان بازتاب اضطراب یک نویسنده حساس در خصوص تاثیراتی است که فن آوری می تواند بر جامعه داشته باشد و نشان می دهد بشر از گذشته های دور چنین ترس و اضطرابی را با خود داشته است.

آیا ماشین ها زندگی ما را بهتر کرده اند؟

دکتر یانیس واروفاکیس  اقتصاددان در کتاب حرف هایی با دخترم درباره ی اقتصاد می نویسد:

مخلوقات ما یعنی ماشین ها به ما در تولید مقدار زیادی محصول کمک کرده اند و به شدت زندگی ما را تغییر داده اند، اما آنها فقر، گرسنگی، نابرابری، کارهای مشقت بار یا تشویش ما را در مورد نیازهای ضروری آینده ریشه کن نکرده اند. ماشین ها کار می کنند و محصولات حیرت انگیزی را به مقدار خیلی زیاد تولید می کنند، اما به جای اینکه این زندگی ما را آسانتر کند ما بیش از هر زمان دیگری تحت فشاریم.

مثل هر کارفرمایی که مجبور است بخاطر رقابت آخرین ابداعات را به کار بگیرد، بیشتر ما هم حس می کنیم به فن آوری زنجیر شده ایم و بابت وفق یافتن با الزامات آن در عذابی روز افزون به سر می بریم.