ما سزاوار سرزنشیم!

این روزها  در شبکه های اجتماعی عده ای از آسیب دیدگان تجاوز، سکوت خود را شکسته اند و تجربه های تلخ خود را بازگو می کنند. با آنکه دنبال کردن مسایل داغ شبکه های اجتماعی معمولن در برنامه هایم نیست اما این بار قضیه فرق می کند. به عنوان یک زن و یک مادر مساله برایم بسیار مهم است. بیشتر داستانها را میخوانم. و گاه فکر میکنم هر کدام از این جوانها میتواند فرزند من باشند…

در عجبم از مردمانی که ناآگاهانه به قضاون نشسته اند و فرد آسیب دیده را مقصر بلایی که بر سرش نازل شده می دانند، که چرا خود را به راحتی در معرض تجاوز قرار داده!

فکر می کنم اگر قرار است کسی سرزنش شود ماییم.

ما پدر و مادرها و این سیستم آموزشی که هیچ چیز به درد بخوری برای زندگی کردن به هیچکس یاد نمی دهد.

خیلی از کارهایی که ما به اسم مراقبت و حفاظت از کودکانمان انجام می دهیم در واقع برای حفاطت از خودمان در برابر اضطراب و ترس هایمان است. ما در آموزش های جنسی به فرزندانمان کوتاهی می کنیم چون می ترسیم آنها را از معصومیت کودکانه اشان جدا کنیم و این ما را مضطرب می کند.

ما نمی گذاریم فرزندمان همه جا احساسش را بروز دهد و حرفش را بزند. می ترسیم کسی آرزده شود و انگ تربیت نیافتگی بخورد. در حقیقت از قضاوت دیگران درباره ی خودمان نگرانیم. به او این پیام را میدهیم که سکوت کند تا آبروی مادر و پدرش نرود.

ما جلوی انتخاب هایشان را می گیریم. نمی گذاریم تجربه های جدید و متفاوت داشته باشند. به این بهانه که نگران شکست خوردنشان هستیم. ما راحت طلبانه می خواهیم همان راه شناخته شده  و آزمون پس داده ی ما را بروند چون از روبرو شدن با ناشناخته ها  می ترسیم.

اگر هم خلاف برنامه ی دیکته شده ی ما کاری انجام دهند و موفق نشوند، آنقدر سرزنش می کنیم و جمله  نفرت انگیز دیدی گفتم را بر سرشان می کوبیم که هم اعتماد به نفسشان ویران شود و هم دیگر جرات نکنند حرفی از شکست ها و تجربه های ناخوشایندشان بزنند.

کودکی این چنین محدود، سرکوب شده  و بدون اعتماد به نفس طعمه ی مناسبی برای متجاوز است.